قابلیت های شبکه در ویندوز 10

قابلیت های شبکه در ویندوز 10

در ویندوز 10 برای مدیریت شبکه و ایجاد تنظیمات مربوط به IP Address و ایجاد Dial-Up Connection و تنظیمات اشتراک گذاری اینترنت می ­بایست وارد بخش Control Panel شوید سپس وارد بخشNetwork and Sharing Center شده که در تصویر زیر قابل مشاهده می­ باشد، در این نسخه از سیستم‌عامل تفاوت قابل توجهی در رابطه با مدیریت Network و ابزارهای آن صورت گرفته است.

بررسی تنظیمات Change Adapter Setting

اولین بخشی را که با آن آشنا خواهید شد Change Adapter Setting می­ باشد، در این بخش می ­توانید تنظیمات مربوط به کارت شبکه و Network Connectionها را پیاده ­سازی نمایید با انتخاب این گزینه تصویر زیر نمایش داده می­ شود.

نخستین بخشی را که در این قسمت می ­توانید مشاهده نمایید Local Area Connection می ­باشد که همان Connection ارتباط ­دهنده کامپیوتر با دیگر کلاینت­ ها در شبکه می ­باشد (برای اینکه به صورت مستقیم بتوانید وارد این بخش شوید می­توانید از دستور Ncpa.cpl استفاده نمایید). برای انجام تنظیمات در خصوص IP Address می­ بایست همانند تصویر زیر برروی Connection مورد­نظر راست کلیک کرده و گزینه Properties را انتخاب کنید.

با انتخاب این گزینه وارد بخش تنظیمات IP Address مربوط به Network Adapter سیستم‌عامل می‌شوید که متشکل از چندین بخش است. در تصویر نمایی از تنظیمات این بخش را مشاهده می­ نمایید.

در این بخش دو سرویس مهم به نام ­های Client For Microsoft Network وFile and Print Sharing for Microsoft Network قرار دارد که در ادامه به توضیح مختصر در خصوص این دو گزینه خواهیم پرداخت :

• Client for Microsoft Network

همان­طور که از نام این سرویس مشخص است سرویسی است که مختص کلاینت کامپیوترها می‌باشد و در صورت فعال و نصب ­بودن این سرویس به کامپیوتر اجازه داده می­ شود که به منابع Share شده در دیگر کامپیوترهایی که دارای سیستم‌عامل مایکروسافت می­ باشند متصل شده و از آنها استفاده نماید.

• File And Print Sharing For Microsoft Network

این سرویس یک ویژگی است که در صورت نصب برروی سیستم‌عامل، آن را در نقش یک سرویس دهند مشخص می­کند و در صورت نصب بودن این سرویس دیگر کلاینت­هایی که دارای سیستم‌عامل مایکروسافت می­ باشند می­ توانند به منابع Share شده در کامپیوتر متصل شده و از آنها استفاده کنند. علاوه بر موارد گفته شده در این بخش می ­توانید برای سیستم‌عامل IP Address را در دو کلاس (Version) تعیین نمایید. علاوه بر تنظیمات گفته شده می ­توانید یک زبان مشترک (Protocol) برای سیستم‌عامل اضافه یا حذف و یا یک سری سرویس­ های مرتبط به Network را اضافه و یا حذف نمایید.

به کارت­های شبکه­ هایی که دارای چندین Protocol می ­باشند در اصطلاح Multi Language گفته می‌شود. در شبکه برای اینکه سیستم‌عامل بتواند با Protocol که در شبکه بیشتر کلاینت­ها توسط آن با یکدیگر ارتباط برقرار می­ کنند ارتباط برقرار نماید، باید ترتیب این Protocolها مشخص باشد و برای آنها الویت ­بندی مشخص شده باشد.

برای این منظور باید وارد بخش Network Connection شده و در این بخش  وارد Advanced Tab شوید و گزینه Advanced Setting را انتخاب کنید. تمامی این مراحل در تصویر زیر مشخص شده است.

با انتخاب این گزینه وارد بخشی می ­گردید که می­توانید الویت Connection ارتباطی و Protocolهای سیستم را تغییر دهید. این بخش در تصویر زیر نشان داده شده است.

همان­طور که گفته شد الویت­ بندی مربوط به هر کارت شبکه را می­ توانید با استفاده از Connection مربوط به آن تعیین نمایید برای این منظور با استفاده از کلیدهای جهت نمای بالا و پایین می­توانید ترتیب قرارگیری Connection و Protocolها را تغییر دهید.

معرفی IP-V 4

یک عدد (32Bit) است که متشکل از چهار Octet به صورت هشت بیتی می ­باشد، این IP Address دارای 3 کلاس اصلی (A-B-C) است ولی در مجموع شامل 5 کلاس می­ باشد که کلاس (D-E) را هم شامل می‌گردد.

یک بخش از IP Address شامل Network ID می­باشد که نشان­ دهنده کلاس IP و آدرس شبکه می‌باشد، در یک شبکه کامپیوترهایی که قصد ارتباط مستقیم با یکدیگر را دارند باید Network ID آنها با یکدیگر یکسان باشد

معرفی IP-V 6

مسلماً (IPV6) یکی از بزرگترین و فراگیرترین تغییراتی بود که برروی ساختارهای پایه‌ای شبکه اعمال شد، تغییری که در طول 20 سال گذشته بی­ سابقه بوده است، (IPV4) تا زمانی که تمامی پروتکل­ ها به درستی وظایف خود را انجام می‌دانند مفید بود، به خصوص که طراحی آن به سال 1970 باز می­گشت و در طی این سال­ها به درستی کار می­کرد. اما این مجموعه یک سری مشکلات داشت. هر کامپیوتر برروی شبکه احتیاج به آدرس اینترنتی مخصوص خود دارد و در IPV4 فقط 32 بیت فضای آدرس دهی برای این امر درنظر گرفته شده بود.

30 سال قبل وسایل مربوط به شبکه از 296/467/429 کمتر بود، و عددی نزدیک به 2 میلیارد را شامل می­گشت که با توجه به شرایط کنونی تعداد زیادی محسوب نمی­ گشت. اما امروزه با وجود صدها میلیون استفاده کننده اینترنت و در حالی که آدرس ­های اینترنتی برروی تلفن ­های همراه که از جستجوگرهای اینترنتی کوچک استفاده می‌کنند، مواردی همچون وسایل بازی و تجهیزات وسایل خانگی مانند یخچال و تلویزیون و… که به زودی و برای راحتی و کارایی بیشتر قرار است به اینترنت وصل شوند بیانگر این موضوع می­ باشد که 32 بیت فضای آدرس­ دهی بسیار محدود است بنابراین لزوم استفاده از IPV6 مطرح گشت، در این راستا مهمترین تغییر چهار برابر شدن فضای آدرس­دهی از 32 به 128 بیت در نسخه جدید IP یعنی IPV6 بود.

IPV6 می­تواند از دو هزار و 128 میلیارد آدرس اینترنتی پشتیبانی نماید و بر این اساس IP های بیشتری را برای استفاده فراهم می­کند، با وجود این پروتکل هیچ­گاه مشکل کمبود آدرس به وجود نخواهد آمد، گسترش IPV6 احتیاج به بازنگری در سیستم­های شبکه‌ای و تغییر پیکر­بندی صدها میلیون کامپیوتر در سراسر جهان خواهد داشت.

مسأله امنیت نیز یکی از مهمترین مسایل در این نسخه می‌باشد که بایستی به­ صورت وسیع به آن پرداخته شود، IPv6 بگونه‌ای طراحی شده است تا ضمن ایجاد یک محیط همگرا زمینه استفاده از صوت، تصویر و سرویس­های مختلفی را برروی شبکه‌ای با زیرساخت IP فراهم نماید، اما این پروتکل دارای یک سری ویژگی­هایی نسبت به IPV4 می­باشد که در ادامه به بررسی این موارد می­پردازیم.

افزایش فضای آدرس­ دهی

یکی از مهم ترین مزایای IPV6، افزایش تعداد فضای آدرس­ دهی است، فضای آدرس­ دهی IPV6 به اندازه‌ای افزایش یافته است که شاید نتوان آن را با فضای آدرس ­دهی IPV4 مقایسه کرد، در IPV4، تعداد (4,294,967,296) فضای آدرس دهی وجود دارد در حالی که این عدد در IPV6 به عدد (340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,45 6) می‌رسد.

افزایش آدرس­ های سراسری قابل روت و مسیردهی به سازمان­ ها این اجازه را خواهد داد که مسیر خود را ازIP Address های غیرقابل روت ارائه شده توسط NAT جدا کرده و برنامه‌های موردنیاز خود را در یک محیط واقعی End-To-End مورد پیاده­­ سازی قرار دهند.

پیکربندی اتوماتیک:

پیکربندی اتوماتیک IP درV4  از طریق سرویس DHCP انجام می‌شود، در IPV6این کار توسط DHCPV6 انجام خواهد شد، در IPV6 این وضعیت توسعه به پیکربندی اتوماتیک عمومیت یافته است، با استفاده از پیکربندی اتوماتیک به دستگاه‌ها اجازه داده می‌شود که پیکربندی آدرس­های  IPV6خود را از طریق ارتباط با یک مسیر یاب (Router) مجاور انجام دهند. با این که پیکربندی اتوماتیک برای اکثر محیط­ها دارای مزایایی است، ولی در شبکه­ هایی‌ که دارای تعداد زیادی از دستگاه‌ها با قابلیت محدود مدیریتی می‌باشند، مسائلی را به دنبال خواهد داشت.

پیکربندی اتوماتیک به سازمان­ها کمک خواهد کرد که هزینه نگهداری و مدیریت شبکه خود را کاهش دهند، با این که پیکربندی اتوماتیک آدرس­ دهی خصوصی موسوم به APIPA برگرفته از (Automatic Private IP Addressing)، دارای خصایص مشابهی در خصوص پیکربندی است ولی ماهیت آن با پیکربندی اتوماتیک کاملاً متفاوت است، مدل آدرس­دهی  APIPAاز یک محدوده خاص فضای آدرس ­دهی IPاز محدوده (169.254.0.1 تا169.254.255.254)  می­ باشد. در مواردی که یک سرویس ­دهنده DHCP  در شبکه موجود نباشد و یا سرویس­ گیرنده قادر به برقراری ارتباط با آن نباشد از مدل آدرس‌دهی APIPA استفاده می­ شود.

پروتکل ARP برگرفته از (Address Resolution Protocol) به منظور بررسی منحصر­به ­فرد بودن آدرسIP بر روی یک شبکه محلی (LAN) استفاده می‌گردد، زمانی که یک سرویس­ دهنده DHCP در دسترس قرار گیرد، آدرس­های IP سرویس‌گیرندگان به صورت اتوماتیک به ­روز­رسانی خواهند شد.

Extension Header

با این که  IPV6 header در مقایسه با IPV4 بسیار ساده ­تر شده است، ولی امکان ارائه قابلیت ­های پیشرفته در سطح header و بسته اطلاعاتی  IPپیش ­بینی شده است. با اضافه­ کردن هدر به پایه  IPV6 قابلیت ­های چشم گیری به آن اضافه شده است، بدین‌ترتیب header پایه ثابت خواهد ماند و در صورت ضرورت می‌توانید قابلیت­ های جدید را از طریق Extension Header به آن اضافه نمایید.

امنیت اجباری

با این که در IPV4 امکان استفاده از IPSec برگرفته از Internet Protocol Security وجود دارد، ولی توجه داشته باشید که این ویژگی به عنوان یک قابلیت جدید به پروتکل فوق اضافه می‌گردد تا از آن در مواردی نظیر Tunneling  استفاده گردد. تعداد زیادی از سازمان­ ها از پروتکل IPSec در موارد خاصی استفاده می­ نمایند ولی وجود موانعی نظیرNAT ، می‌تواند زمینه به­ کارگیری آن را با مشکل مواجه نماید.

در IPv6،‌ پروتکل IPSec به عنوان بخشی الزامی در پیاده­ سازی مطرح شده است تا به کمک آن یک زیرساخت امنیتی مناسب به منظور ارائه سرویس­ های امنتیی نظیر تأیید هویت، یکپارچگی و اعتمادپذیری فراهم گردد، ظرفیت عملیاتی  IPSec به­ گونه‌ای است که سازمان­ها به کمک آن می‌توانند وضعیت مدل امنیتی خود را بهبود و سیاست­های امنیتی خود را توسعه دهند.

در کتاب آموزشی دوره زیر ساخت شبکه (Infrastructure Server 2016) با چگونگی پیاده ­سازی IPV6 آشنا خواهید گشت.

آشنایی با تنظیمات TCP / IP V4

برای انجام تنظیمات بخش TCP/IPV4 می ­بایست Internet Protocol Version 4 را انتخاب کرده و گزینه Properties را انتخاب نمایید که در تصویر زیر نشان داده شده است.

با انتخاب این گزینه وارد بخش Internet Protocol Version 4 (TCP/IPV4) Properties می­ گردید که در تصویر زیر قابل مشاهده است.

در این قسمت می­توانید تنظیمات مربوط به TCP/IP سیستم‌عامل را پیکربندی نمایید، در این بخش در صورتی که قصد داشته باشید به کلاینتی به صورت دستی از یک محدوده (Rang) برای شبکه IP Address تعیین نمایید باید گزینه Use the Following IPAddress را انتخاب کنید تا بخش ­های IP Address Subnet Mask و Default Gateway فعال گردد. در تصویرزیر نمایی از تنظیمات نمایش داده شده است.

در این شرایط IP مورد­نظر را براساس یکی از Classهای (A-B-C) بسته به تعداد کلاینت ­ها تعیین کرده و وارد نمایید، برای اینکه بتوانید متوجه شوید که در یک شبکه از چه کلاس IP استفاده شده است در بخش Command Prompt باید دستور (ARP-A) را استفاده نمایید که IP Address تمام کلاینت کامپیوترها را همانند تصویر مشخص نماید.

همان­طور که در تصویر مشخص شده است Net ID در تمام کلاینت­ها ثابت است به این علت که IP Address های تخصیص شده همگی از کلاس C  می­باشد که در این کلاس بخش آخر که با Host ID شناخته می­ شود متغیر می ­باشد. برای تخصیصIP به صورت اتوماتیک می­بایست گزینه Obtain an IP Address Automatically را انتخاب نمایید که به صورت Default این گزینه فعال است، در این حالت  سیستم‌عامل برای دریافت یک IP Address مراحل زیر را انجام می­دهد:

• به سراغ سروری به نام DHCP رفته و از آن سرور تقاضای اختصاص دادن یک IP Address به خود را می­ نماید، در واقع DHCP سرویسی است که در سیستم‌عامل­ های سروری نظیر 2012 و 2016 نصب می‌گردد و وظیفه اختصاص ­دادن IP Address و یک سری از تنظیمات دیگر در شبکه را بر عهده خواهد داشت. در صورت وجود سرویس DHCP در شبکه تنظیمات IP Address مربوط به کلاینت­ ها از طریق این سرویس انجام می­ گیرد، اما در صورت عدم وجود این سرویس سیستم‌عامل به سراغ مرحله دوم می­رود.
• در این مرحله سیستم‌عامل به سراغ Alternate Configuration Tab رفته که در تصویر مشخص شده است.

تنظیمات توسط سیستم‌عامل دریافت می­ گردد، اما در صورت عدم تعریف IP Address سیستم‌عامل به سراغ مرحله سوم خواهد رفت.

• مرحله سوم استفاده از قابلیت Automatic Private IP Address است در این بخش به صورت اتوماتیک یک IP Address از محدوده (169.254.x.y)به سیستم‌عامل تخصیص داده می­ شود.

در صورتی که در شبکه یک کامپیوتر  IP Addressخود را از روش ­هایی که تاکنون گفته شد، نتواند دریافت نماید، در این صورت از محدوده کلاس B یک IP Address را به خود تخصیص می­ دهد.

نکته قابل توجهی که در این نوع روش تخصیص IP Address وجود دارد این است که امکان رخ دادن IP Confilict منظور تداخل در IP Address وجود ندارد در واقع در این روش امکان ندارد که کارت شبکه دو کامپیوتر دارای یک IP Address مشابه شوند به این علت که کامپیوترها در حین دریافت IP Address شبکه را مورد جستجو برای IP Address Duplicate قرار می­دهند. با ایجاد تغییراتی در ریجستری ویندوز می­ توانید این قابلیت یعنی (APIPA) را غیرفعال نمایید، در سیستم‌عامل 10 این ویژگی به صورت پیش ­فرض غیرفعال است. اما سؤالی که شاید برای شما پیش آید این است که اگر قرار باشد برای یک سیستم‌عامل Static IP تعریف گردد می­توانید در General Tab این عمل را انجام دهید دیگر چه نیازی می ­باشد که با استفاده از روش بیان شده IP Address مشخص نمایید؟ در جواب این سؤال مثالی را بررسی می­ نماییم که کاربرد این بخش به صورت کامل مشخص می­گردد:

استفاده از این حالت برای زمانی است که شما به عنوان Administrator در یک شرکت استخدام شده­ اید و این شرکت دارای دو دفتر می ­باشد، شما برای مدیریت از یک کامپیوتر قابل حمل استفاده می‌نمایید، در دفتر شماره یک تعداد کلاینت­ های زیادی وجود دارد و برای مدیریت آنها از DHCP Server استفاده می­ گردد تا به این روش به تمامی کلاینت ­ها IP Address تخصیص داده شود، زمانی که شما کامپیوتر خود را به شبکه متصل می­ نمایید DHCP اقدام به تخصیص IP Address می­ نماید، اما این امکان وجود دارد که، در ساعاتی از روز به دفتر شماره دو شرکت مراجعه کنید و در این دفتر یک شبکه کوچکی را ایجاد کرده­ اید، زمانی که کامپیوتر را به شبکه متصل می­ کنید در صورت نبودن DHCP از IP Address که در بخش Alternate Configuration مشخص شده است استفاده می­ گردد، این ویژگی برای سناریو­های مشابه مورد استفاده قرار می­گیرد.

در تنظیمات بخش TCP/IP علاوه بر IP Address و Subnet Mask می­ توانید بخش ­های دیگری از جمله Default Gateway را که در تصویر زیر برای قراردادن آدرس Router مورد استفاده قرار می­ گیرد پیکربندی نمایید.

علاوه بر این در بخش تنظیمات IP Address یک بخش دیگری به نام Use the Following DNS Server Address وجود دارد که می­ توانید در صورت وجود DNS Server در شبکه آدرس DNS Server را مشخص نمایید، همان­طور که در c مشاهده می­ نمایید در این بخش می ­توانید IP Address دو سرور مختص به DNS را وارد نمایید، در صورتی که در شبکه از یک سرور DNS استفاده می­ نمایید فقط IP Address آن را در بخش Preferred DNS Server وارد کنید.

آشنایی با نکات عیب­یابی (Troubleshoot) در خصوص Network

در بسیاری مواقع یک کامپیوتر نمی ­تواند به شبکه متصل شده و با دیگر کلاینت­ ها ارتباط برقرار کند، برای بررسی این مشکلات باید مراحل زیر را انجام دهید:

بررسی اینکه سیستم‌عامل دارای IP Address می­ باشد یا خیر، برای این منظور برروی Connection کلیک کرده تا تصویر زیر نمایش داده شود.

با نمایش این پنجره گزینه Details را انتخاب کرده تا تنظیمات مربوط به IP Address سیستم‌عامل همانند تصویر زیر نمایش داده شود.

در این پنجره اطلاعات کاملی را می ­توانید مشاهده نمایید، در صورتی که تنظیمات IP Address در حالت Obtain قرار داده شده باشد در این بخش IP Address آن مشخص می­ گردد. مورد دوم در رابطه با عیب­ یابی، بررسی کارت شبکه می ­باشد که در حالت غیرفعال (Disable) قرار نداشته باشد و حتماً در حالت (Enable) قرار داشته باشد. مورد سوم توجه به پیغام­ هایی ماننندNetwork Cable Unplugged  که می ­تواند ناشی از قطع بودن کابل شبکه با سوئیچ و یا عدم اتصال کابل به کارت شبکه باشد مربوط می­ شود.(در این شرایط موارد اتصال فیزیکی را بررسی نمایید.)

استفاده از یک سری دستورات در محیط Command Prompt سیستم‌عامل که جهت ارائه یک سری اطلاعات و برطرف­ کردن مشکلات به کار برده می­شوند در خصوص تست پروتکل TCP/IP مورد استفاده قرار می­ گیرد که در ادامه به بررسی این موارد می­پردازیم:

<IPCONFIG      <Enter

از این دستور برای مشاهده و مدیریت تنظیمات TCP/IP برروی کارت شبکه استفاده می­ گردد، اگر این دستور همانند شکل 4-16 بدون هیچ پارامتری در محیطCmd  اجرا گردد تنظیمات اولیه کارت شبکه سیستم‌عامل را نمایش می ­دهد که در تصویر زیر قابل مشاهده می­ باشد.

 

علاوه بر این اطلاعات در صورتی که این دستور را با استفاده از یک سوئیچ به صورت IPconfig /All وارد نمایید اطلاعات کامل­تری را در اختیار شما قرار می­دهد که نمونه این اطلاعات را در تصویرزیر مشاهده می­ نمایید.

از دستور GETMAC برای به دست آوردن MAC Address کارت شبکه استفاده می ­گردد که در تصویر زیر نحوه نمایش MAC Address در خروجی دستور نمایش داده شده است.

پروتکل TCP/IP متشکل از چندین پروتکل می­باشد از جمله می­توان به (TCP-UDP-ICMP-IGMP) اشاره کرد که همگی آنها در داخل پروتکل TCP/IP تعریف شده­اند. ازپروتکل ICMP برای انجام تست و عیب ­یابی استفاده می­ گردد و یکی از دستوراتی که از پروتکل ICMP برای انجام عیب ­یابی استفاده می­نماییم دستور Ping می­ باشد، با استفاده از این دستور می ­توانید ارتباط بین 2 کامپیوتر را تست کنید، برای استفاده از این دستور همانند تصویر زیر عمل نمایید.

PING 192.168.0.3

در این حالت دستور Ping با کمک­گیری از پروتکل ICMP تعداد چهار بسته 32 بیتی را برای کامپیوتری کهIP Address آن را وارد کرده­اید ارسال می ­نماید، در صورتی که در پاسخ همان چهاربسته 32 بیتی دریافت گردد به معنی این می­ باشد که ارتباط با کامپیوتر مقصد برقرار می­باشد پاسخ­ های دریافتی به صورت Reply می­باشد، دستور Ping دارای سوئیچ­های متفاوتی است که هر کدام دارای یک سری خروجی متفاوتی می ­باشند. یکی از دستورات Ping 127.0.0.1 می ­باشد در صورت دریافت Reply از این دستور مشخص می‌شود که پروتکل TCP/IPبه درستی برروی سیستم‌عامل نصب شده است و دارای عملکرد صحیح می‌باشد، نحوه استفاده از این دستور را در تصویر مشاهده می ­نمایید.

استفاده از دستور Ping به همراه IP Address کارت شبکه کامپیوتر. در صورت دریافت Reply به این منظور است که IP Address این کامپیوتر با دیگر کلاینت­ها تداخل Duplicate ندارد، منظور این است که اینIP Address فقط به یک کامپیوتر در شبکه اختصاص داده شده است، منظور از IP Address کارت شبکه همان IP Address است که به سیستم‌عامل تخصیص داده شده است، نحوه استفاده از این دستور همانند تصویر زیر می ­باشد.

در صورتی که IP Address یک کامپیوتر را در Subnet فیزیکی خودتان Ping نمایید و  Replyدریافت نگردد، این امکان وجود دارد که در کامپیوترها Firewall فعال است و یا ارتباط فیزیکی که شامل عدم اتصال کابل و یا استفاده نادرست از ترتیب رنگ­ها در کانکتور RJ45 است وجود دارد، این امکان وجود دارد که در یک سیستم‌عامل دو یا چندین کارت شبکه وجود داشته باشد، که در این حالت امکان رخ دادن Loop وجود دارد و برای برطرف كردن این مشکل می­بایستDriver  مربوط به Network Adapter را یک مرتبه Uninstall کرده و مجدداً نصب نمایید.

برای انجام Ping به صورت مداوم می­توانید از سوئیچ(-T)  همانند مثال زیر استفاده کنید.

Ping 192.168.0.3 -t

در این حالت دستور Ping تا زمانی که Stop نگردد ادامه خواهد داشت برای Stop نمودن از کلیدهای ترکیبی Ctrl + C می­توانید استفاده نمایید.

علاوه بر Ping به صورت مداوم سوئیچ دیگری به نام (-N Number of Packet) وجود دارد، که از دستور فوق برای Ping به مقدار حجمی مشخص استفاده می­گردد به طور مثال: Ping 192.168.0.3 -N 25، در این حالت فقط تعداد 25 بسته یا Packet برای کامپیوتر مقصد ارسال می­گردد.

ولی ویژگی جدیدی که در سیستم‌عامل 10 در زمینه Troubleshooting مورد استفاده قرار می­ گیرد استفاده از Diagnose می ­باشد برای دسترسی به این ویژگی باید برروی Local Area Connection سیستم‌عامل راست کلیک کرده و گزینه Diagnose را انتخاب نمایید که در تصویر زیر مشخص شده است.

با انتخاب گزینه Diagnose در تصویر زیر به نمایش درمی­ آید.

در این زمان سیستم‌عامل به صورت اتوماتیک شروع به چک کردن تنظیمات مربوط به کارت شبکه می‌نماید در صورت وجود مشکل پیغامی مشابه با تصویر زیر نمایش داده می ­شود.

البته این پیغام بسته به نوع مشکل موجود در سیستم‌عامل می ­تواند متفاوت باشد، به این نکته توجه داشته باشید که این ابزار تمامی مشکلات مربوط به Network را به صورت کامل شناسایی نمی­ نماید.

ایجاد یک شبکه Workgroup

هدف از نوشتن این آموزش کاربرد قابلیت شبکه  سیستم‌عامل کلاینتی در شبکه­ های Domain می­ باشد، ولی در این قسمت از آموزش نحوه راه ­اندازی یک شبکه کوچک Workgroup به طور مختصر و مفید بیان می‌گردد، در صورت اتصال چندین کامپیوتر به یک سوئیچ و تخصیص IP Address به آنها می ­توانید از روش UNC Path برای دسترسی به منابع کامپیوترهای داخل Workgroup استفاده نمایید ولی در این حالت هیچ ­گونه مدیریتی در این شبکه انجام نمی­گیرد، برای اینکه بتوانید برروی کلاینت ­های موجود در شبکه مدیریت داشته باشید، اولین اقدام قرار دادن یک نام مشترک برای شبکه می­ باشد، برای این منظور باید مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

برروی My Computer راست کلیک کرده و گزینه Properties را انتخاب نمایید تا وارد بخشSystem Properties شوید، این بخش در تصویر زیر قابل مشاهده می­ باشد.

در این بخش وارد Computer Name Tab شوید و در این قسمت گزینه Change را انتخاب کنید تا تصویر زیر نمایش داده شود.

در این قسمت می­بایست در بخش Workgroup در تمامی کلاینت­ هایی که قصد عضو­کردن در یک شبکه Workgroup را دارید یک نام واحد و مشخص را انتخاب کنید، این کار مزیتی را که برای شما در بر دارد مجوز استفاده از یک سری از ابزارهای مدیریتی از جمله Microsoft Management Consol وRemote Desktop را در اختیار شما قرار می­ دهد. اقدام دیگری که می­ توانید انجام دهید اختصاص­ دادن IP Address به صورت دستی (Static) از یک محدوده (Range) مشخص به کامپیوترهای موجود در شبکه می­ باشد، با انجام این تنظیمات می­ توانید یک شبکه Workgroup راه ­اندازی نمایید.

آشنایی با تنظیمات Sharing در شبکه

در ویندوز 10 در خصوص مدیریت بخش Sharing یک قابلیت دیگری قرار داده شده است که می ­توانید تنظیمات را به طور کامل در این یک بخش اعمال نمایید و همانند سیستم‌عامل­ های گذشته نیازی نمی‌باشد که این تنظیمات را در چندین بخش متفاوت انجام دهید. برای دسترسی به این بخش وارد بخش Network and Sharing Center شده سپس گزینه  Change Advanced Sharing Settingرا همانند تصویر انتخاب نمایید.

با انتخاب کردن این گزینه بخشی نمایش داده می­ شود که شامل 6 نوع تنظیم متفاوت می­ باشد که در ادامه به بررسی آنها می ­پردازیم:

• Network Discovery

قابلیت Network Discovery از سیستم‌عامل Vista به بعد برروی سیستم‌عامل­ های مایکروسافت اضافه گردیده است، در صورتی که همانند تصویر زیر این گزینه در حالت Turn Off Network Discovery قرار داده شود سیستم‌عامل قادر به برقراری ارتباط با دیگر کلاینت­ها در شبکه نمی­ باشد و همچنین دیگر کلاینت ­ها هم نمی­ توانند با کامپیوتر فوق در شبکه ارتباط برقرار نمایند، این گزینه به صورت پیش‌فرض در سیستم‌عامل Turn Off می­ باشد که برای استفاده در شبکه باید این بخش را Turn On نمایید.

• File and Print Sharing

همان­طور که در تصویر مشاهده می­ نمایید این گزینه در سیستم‌عامل به صورت پیش­ فرض غیرفعال می­ باشد، زمانی که برای اولین بار اقدام به Share نمودن یک فولدر می نمایید این گزینه به صورت اتوماتیک فعال می­ شود تا فایل Share شده در سطح شبکه قابل دسترس باشد.

• Public Folder Sharing

ویژگی دیگری که  از سیستم‌عامل 7 اضافه گردیده است قراردادن فولدری به نام Public است که در داخل پارتیشن ویندوز و در محل ذخیره User Profileها می ­باشد در داخل این فولدر یک سری فولدر دیگر به صورت دسته­ بندی قرار داده شده است تا منابع Share شده را بتوانید براساس موضوعات خاص دسته ­بندی نمایید، در تصویر زیر فولدرهای دسته­ بندی شده را مشاهده می­ نمایید.

در حقیقت برای نظم ­­دادن به اطلاعاتی که Share کرده ­اید از این مورد استفاده می­ گردد، در صورتی که این گزینه را Turn On کنید این فولدر به صورت اتوماتیک Share شده و یک مجوز Read و Write به آن اختصاص داده می ­شود، این گزینه را می­ توانید در تصویر مشاهده نمایید.

• Media Streaming

این گزینه در خصوص راه‌اندازی Media Center می­ باشد که در این بخش مطرح نمی ­گردد و در مباحث دیگر به آن اشاره خواهد شد.

• File Sharing Connection

در این بخش می ­توانید مشخص نمایید که کلاینت ­هایی که از منابع Share شده در کامپیوتر استفاده می‌کنند Encryption Level آنها در چه سطحی قرار داده شود، در صورتی که در شبکه دارای سیستم‌عامل‌های قدیمی می­ باشید باید سطح (Level) را در پایین­ ترین سطح قرار دهید به این علت که ممکن است این سیستم‌عامل­ های قدیمی رمزگذاری (128 Bit Encryption) را ساپورت نکنند. در صورتی که در شبکه از سیستم‌عامل­ های Vista  و7  استفاده می­نمایید این Level را برروی 128 Bit قرار دهید تا امنیت در تبادل اطلاعات برقرار گردد، در شکل 4-32 می­ توانید دو گزینه را مشاهده نمایید که گزینه اول استفاده از 128 Bit Encryption می­باشد و گزینه دوم 40or 56 Bit Encryption می­ باشد.

• Password Protect Sharing

این ویژگی برای بالا بردن امنیت در دسترسی به منابع در شبکه می ­باشد در صورت Turn On بودن این گزینه هر کلاینتی که قصد استفاده از منابع موجود در سیستم‌عامل را داشته باشد باید از یکUser  و Password استفاده نماید، چنانچه این گزینه را در حالت Turn Off قرار دهید دیگر نیازی به وارد کردن User و  Passwordدر زمان دسترسی به منابع به اشتراک گذاشته شده در این کامپیوتر نمی ­باشد، تنظیم این گزینه همانند شکل 4-32 می ­باشد.

---

مقالات مرتبط

کاربرد Subneting و Superneting در شبکه

معرفی مدرک Azure Fundamentals

فروش لایسنس اورجینال سیمنتک در Goexam